"Бірі туған күн жасаса, екіншісі “уақытым жоқ” деп қысқа қайырады, бармайды. Ал үлкен той-томалақта үнсіз амандасып, тым әрі аспайтын әңгімемен тарқап кетеді. Қарап тұрып жүрегім ауырады"
"Байлық – перзенттеріңнің бірлігі" дейтін марқұм енем. Қартайғанда түсініп отырмын ғой. Бірақ мен бұл байлыққа жете алмай жүрмін" деп бастады сөзін ERNUR.KZ порталының тұрақты оқырманы Гүлзада апа.
"Балаларымның бір дастархан басында у-шусыз, жай ғана шынайы әңгіме айтып отырғандарын көріп кетсем, сол менің Жұмағым болар еді" деген арманын да айтып қалды.
"Адам жасы ұлғайған сайын шын байлықтың – алтын, ақша емес, балаларының татулығы екенін түсіне бастайды екен. Өкінішке қарай, мен сол байлыққа жетпей, шөліркеп жүрмін...
Өзім отбасында жалғыз болдым. Аға-әпке, іні-сіңлі деген сөздерді армандап өстім. "Бір күнімді бөлісетін жан болса", "Қуанышымды бірге тойлап, қиындығымды жеңілдететін бауырым болса" деп аңсадым. Сондықтан да болар, көп балалы болуды қаладым. Бір-біріне тіреу, бір-біріне шынайы жанашыр болатын, бір жүрекке біріккен ұрпақ өсіргім келді. Әр баламды дүниеге әкелген сайын жүрегімде үміт пен қуаныш бүр жарып, "Мынау – болашақта бауырларына қамқор болады" деп сенетін едім.
Бірақ… бүгін менің балаларыма қарап тұрып, өзімді алданғандай сезінем. Олар – мен армандаған бірліктің бейнесі емес, көз алдымда бір-бірінен алыстап бара жатқан арал секілді. Араларында – үнсіз салқындық, іштегі өкпе-наз, алыстан сезілетін көреалмаушылық, бәсекелестік.
Қыздарым – Қарақат пен Гүлнардың арасы бір-ақ жас. "Құрбыдай болсын" деп тіледім. Бірақ шын көңілмен бүйрегі бұрып тұрғанын байқамаймын. Қарақат үй алып жатқанда ол “Гүлнарға айтып қоймаңыз. Ішкі жұмыстарын бітіріп, жиһазын қойған соң қоныс той жасаймыз. Сол кезде өзім айтам. Қазір естісе көре алмай, тырысып, сөйлеспей қояды”, - деген-тұғын. Бұны естіп жүрегім тітіркеніп кетті. Неге бауырының қуанышы қызғанышқа айналуы керек? Неге бірінің табысы екіншісінің көңілін түсіреді? Қызымның түсінігі, сөзі қынжылтты.
Менде бесеу емес, екі-ақ қыз ғой. Гүлнардың туған бір ғана әпкесі бар болса, Қарақатта да бір ғана сіңлі ғой. Неге сырлас, жанашыр болмасқа?..
Таң қалам. Екеуі бір қалада тұрады. Бірақ бір-бірін тек той-жиында көреді. Ал мен болсам әпкем не сіңлім болса, апта сайын бір барып, шай ішіп, шер тарқатып қайтар едім. Бір дастарқан басындағы шынайы әңгіме бауыр үшін ең үлкен ем емес пе?!
Ұлдарым ше? Олар да бір-біріне бауыр емес, бәсекелес сияқты. Бірі туған күн жасаса, екіншісі “уақытым жоқ” деп қысқа қайырады, бармайды. Ал үлкен той-томалақта үнсіз амандасып, тым әрі аспайтын әңгімемен тарқап кетеді. Қарап тұрып жүрегім ауырады.
Кейде өзіме сұрақ қоям: "Мен кеткен соң бұлар араласа ма? Бірінің баласы үйленсе, екіншісі бара ма? Әлде “анам тірі болса, бәрімізді жинап отыратын еді” деп сәл күрсініп, әрқайсысы өз жөнімен кете ме?"
Кеше ғана ауылға көрші Сәнім апа келді. Көп балалы, жасы сексенге таяған, өзі ширақ, жүзі жылы. Шай үстінде балалары туралы әңгіме қозғады. “Балаларым әр жарты жылда бір рет ауылға жиналады. Бұл – бізде дәстүр. Бірінің қуанышы – бәрінікі. Өзара өкпелескен сәттер де болды, бірақ "анам ренжиді" деп кешірім сұрасады”, - деді мақтанышпен.
Іштей қатты қызықтым. Бықсыған, сөне бастаған үмітімнің ішінен бір шырақ тұтанып, “Мен де сондай күнге жетем бе екен?” деген үміт жанып өтті…
Қазір күн сайын Жаратқанға жалбарынам: “Бір-бірін түсінсін. Бауырының бақытын қызғанбай, қуанып жүрсін. Құрбысын емес, бірінші кезекте бауырын іздейтін болсын» деп.
Тамыз айында әкелерінің жылдық асы болды. Сол кезде "Сендер неге ағайындар боп гәп ойнамайсыңдар?" дедім. Аралас-құралас болса, бірлік орнай ма дегенім ғой. Үлкен ұлым "Сыныптастар мен бажалар гәбіне әрең уақыт тауып барып жүрміз. Уақыт жоқ қой" деді. Ал екіншісі күліп "Біз гәпте өткен-кеткен ренішімізді айтып қырылысып қалатын шығармыз" деді.
Осы сәтте "Бауыр деген – тағдырдың берген ең үлкен сыйы. Қанша дос тапсаң да, бауырдың орны бөлек. Менде бауыр болған жоқ. Әркімді әпке, аға тұттым. Бірақ ешқайсысы шынайы бауыр бола алмады..." - деп жылап қалдым. Бәрі үнсіз. Түсінбеген сияқты. Қазірше нәтиже жоқ.
Білем, олар екі күннен артық бір шаңырақ астына сыймайды. Сонда да үміттімін. Балаларымның бір дастархан басында у-шусыз, жай ғана шынайы әңгіме айтып отырғандарын көріп кетсем, сол менің Жұмағым болар еді…"
