"Үйленгенімді ұмытып кеттім": отбасылы жігіт "ойнақтаймын" деп қалай от басқанын айтып берді

Сурет: bloknot-taganrog.ru

"Мен секілді келте ойлап, отбасының қадіріне жете алмай жүрген жігіттерге сабақ болсын, «Дер кезінде естеріңді жинап алыңдар» дегім келеді"

Теріс жүріске салынып, кеш те болса есін жиған азаматтың ERNUR.KZ порталының барша оқымандарына жеткізгісі келетін ойы - осы.

"Біз жұбайым екеуміз атастыру салты бойынша үйленгенбіз. Әрине, бұл салт-дәстүрді қазіргі кезде көпшілік қолданбайды және оны қолдайтындар да аз.

Біз де бір-бірімізді көрмей тұрып әке-шешемізге ренжігенбіз «Неге бұрынғы заманның дәстүрі бойынша сыртымыздан үйлендіресіздер?» деп. Әйтсе де, ата-аналарымыз балаларына жамандық тілемейтінін білгендіктен, сол кісілердің көңілдерін қалдырмау үшін бір-бірімізбен кездесіп, танысуға келісім бердік. Солай бір күнді белгілеп, екеуміз жақыннан танысып, таныстығымыз жақсы әсер қалдырған соң ары қарай да кездесіп, соңында үйленуге шешім қабылдадық. Мен үйленуге ұсыныс жасадым, ол да қарсы болмады, қабыл алды.

Бұл жаңалығымызға әрине, ата-аналарымыз қатты қуанды. Өйткені, олар бұрыннан бір-бірімен жақсы араласып, туыстай болып кеткен жандар. Танитын, білетін жермен құда болғанды кім ұнатпайды?

Дегенмен, мұның жақсы жағы басым болғанымен, теріс тұстары да бар екен. Бір-бірімен тату-тәтті дос болудан бөлек, сыйластықтарын одан әрі жалғастырып құда-құдағи атанған соң, балаларының да бір-бірімен тату болғанын қалап тұрады екен. Олар бір-бірімен келісе алмай, ренжісіп қалса, ата-ананың жүрегі қаттырақ ауырады. Балаларының қарым-қатынасы ата-аналарға да әсер етіп, олардың арасында да реніш тудыратыны бар.

Сондықтан, біз жолдасым екеуміз әлденеге ренжісіп, келісе алмай қалсақ, ата-аналарымызға білдірмеуге тырысатынбыз. Сөйтіп өзіміз қиналамыз.

Келіншегім жаман емес, көрікті, ақылды, ата-енесін құрметтеп, оларға жақсы келін бола білді. Ата-анамның да, бауырларымның да көңілінен шығып, зыр жүгіріп жүр. Ал мен алғашқы кезеңдердегі ыстық сезімдердің буы басылғасын жалыға бастадым. Арамызда бір жылға дейін бала болмады. Соны сылтау етіп, мен де сыртқа қарай көз сүзе бастадым.

Жалпы, ол кезде менің үйленбеген достарым көп болатын. Солармен бірге түнделетіп қыдыруды, тіпті таңға дейін көшеде жүріп, үйге келмеуді де норма деп қабылдадым. Менің бұл жүрісімді ата-анам білген соң әбден ұрсып, ақылдарын айтып, «Келінді ренжітпе, сендердің араларың суып кетсе, құда-құдағиларымызға не бетімізбен қараймыз?» деп шешем жылап та қалды.

Бірақ маған ол сөздер әсер еткен жоқ. «Иә, жарайды» деймін де, бойдақ достарым хабарласса киініп алып, ұшып шығамын үйден. Артымнан келіншегім «Қайда барасың? Қашан қайтасың?» деп сұраған күйінше қалады. Бәлкім жас отбасылардың біразында осындай жағдай болып жатқан шығар, үйленгеннен кейін үйде қамалып қалмай, достарыңмен қыдырып, бұрынғы салт басты кезіңді аңсап тұрасың ба, бірдеңе. Бәлкім, мен қателесіп тұрған шығармын, үйленген жас жұбайлардың барлығы мен секілді ойламайтын шығар.

Өзіме жауап берейін. Осы жүрісімнің соңы анам айтқандай жақсылыққа апармады. Мен үйде ата-анам ғана емес, келіншегім де күтіп отыр-ау деген ойды мүлдем ойламайтынмын. Ол қоңырау шалып жатса, тұтқаны көтермеймін, қайта-қайта қоңырау шалып мазаны алып жатса, мүлде сөндіріп тастаймын. Осылай жүріп, бір қызбен байланысып қалдым.

Бірақ бұл жағдай менің отбасыма кесірін тигізеді деп ешқашан ойламадым. Тек қана келіншегіме, ата-анама білдірмей анда-санда көңіл көтеріп жүремін деп келте ойлағаным басыма таяқ болып тиді. Онымен үйленбеген жігітпін деп танысқанмын. Ол қыз да маған сенген болар. Қыз бен жігіт болып жүрміз деп ойлады. Оған жұмыста жүргенде қоңырау шалып, сөйлесіп, екі күннің бірінде кездесу ұйымдастырып, кафеге, басқа да көңіл көтеретін орындарға барып тұратынбыз. Сондықтан, ол менің «бойдақ жігіт» екендігіме күмәні болмады.

Ал келіншегім... Ол әрине, ата-анамнан қаймықты ма, жылап-жылап, маған назын айтқанымен, «ажырасамын», «кетемін» деп тулаған жоқ. Өз ата-анасының абыройын ойлаған шығар. Ал қазір мен қандай оңбағандық жасағанымды түсініп отырмын. Оған дейін қанша айтса да, қанша жыласа да, келіншегіме жаным ашымыған болатын.

Осы соңғы рет «Осы күнге дейін сенің бұл қылықтарыңа көз жұмбасам да, бір күні ақыл кірер, ол да ата-анасын ойлап, отбасының қадірі түсінер деп үндемей күтіп едім. бірақ, мен шыдаған сайын жүрегім бөлшектеліп, қансырап жатыр. Бұдан артыққа шыдай алмайтын сияқтымын. Бұл үйден кетіп қалмай жүргенім де саған деген сезімімнің әлі де өшпегендігінен. Енді сол сезім, сол махаббат жеккөрінішке ұласып бара жатыр. Сондықтан, өзің кінәңді мойындап, мені ата-анамның үйіне апарып, қолдарына табыста» дегенде миым шыңылдап кетті. Қалайша осы күнге дейін жеткенмін? Мен неге өзім құрған жылы ұямды өз қолыммен оп-оңай ойрандай салмақпын?

Кешірім сұрадым, жалындым. Ол маған бір рет және соңғы мүмкіндік берді. Енді бұл мүмкіндікті қолдан шығарып алмауға тырысамын.

Мен секілді келте ойлап, отбасының қадіріне жете алмай жүрген жігіттерге сабақ болсын, «Дер кезінде естеріңді жинап алыңдар» дегім келеді."